به نقل از سایت اخبار موسیقی : به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران، در سومین برنامه «گفتگو بر مدار مجسمه» که توسط انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران برگزار می‌شود، بهداد لاهوتی در گفتگو با روح الله شمسی زاده از تجربیاتش درباره مجسمه سازی گفت.
بهداد لاهوتی درباره چگونگی مجسمه ساز شدنش گفت: من در دوران مدرسه اصلاً دانش آموز درس خوانی نبودم و در دوره دبیرستان سه بار تغییر رشته دادم؛ ریاضی، تجربی و در نهایت علوم انسانی و در ۱۷ سالگی هم مدرسه را رها کردم و پس از تجربیات مختلف بالاخره ۹ سال بعد دیپلم گرفتم. زمانی که ۱۷ ساله بودم پدرم که دکترای ادبیات فارسی داشت؛ پس از سال‌ها دوری به ایران بازگشت و در تهران و چند شهر دیگر ایران فروشگاه آباژور فروشی راه اندخت و در این فروشگاه بود که من با پول درآوردن آشنا شدم و آنجا بود که برای نخستین بار با آثار هنرمندان تجسمی نقاشان و به ویژه سفالگران آشنا شدم.
وی بیان کرد: در آن مقطع تاریخی به شکل امروزی گالری‌ها در تهران فعال نبودند و اطلاعات هم نسلان من با هنرهای تجسمی بسیار کم بود و من هرگز تصور نمی‌کردم روزی مجسمه ساز شوم. من خیلی اتفاقی با یک استاد کار نجار انوش علیزاده که اتفاقاً در آمریکا مجسمه سازی خوانده بود، آشنا شدم و مسیر زندگی ام تغییر کند، در کارگاه او بود که نجاری یاد گرفتم و به مجسمه سازی روی آوردم و نخستین کارگاهم را در سال ۱۳۷۵ در شهرزیبا راه اندازی کردم. پس از آن چند سال در سولقان کارگاه داشتم. پس از آن مدتی در خیابان انقلاب کارگاه داشتم. سال‌ها است که در شهرک صنعتی چهاردانگه کارگاه دارم. با عوض کردن هر کارگاه مسیر کاری من عوض شد.
لاهوتی درباره تأثیر راه نیافتن اثرش در چهارمین بینال مجسمه سازی گفت: نخستین بینالی که در آن شرکت کردم بینال چهارم بود و اثرم به بینال راه پیدا نکرد و از این بابت بسیار خوشحال هستم. در آن زمان آقایان آذری، شیخ الحکمایی و قشقایی اعضای کمیته رفاهی انجمن مجسمه سازان بودند و تصمیم گرفته بودند که نمایشگاه مردودین بینال را برپا کنند. به من پیشنهاد دادند که برای برپایی این نمایشگاه به آنها کمک کنم من هم پذیرفتم و این گونه شد که سال‌ها با انجمن مجسمه سازان همکاری ام تداوم پیدا کرد. شرکت در این نمایشگاه و همکاری با کمیته نمایشگاهی موجب شد که خیلی زود با کارهای اجرایی نیز آشنا شوم.
وی عنوان کرد: همکاری با انجمن موجب شد که با سهند حسامیان، امیر وفایی، عماد، شهلاپور، ژینوس تقی زاده و امیر معبد آشنا شدم و دوستی میان ما شکل گرفت. با اینکه من مجسمه ساز تجربه گرا و با تکنیک‌ها آشنا بودم، همکاری با انجمن موجب شدم که خیلی زود سطح اطلاعاتم درباره مجسمه سازی افزایش پیدا کند.
لاهوتی درباره نمایشگاه گروهی شاگردان پرویز تناولی که در گالری اثر برگزار شد، گفت: با توجه به اینکه من دانشگاه نرفته بودم باخبر شدم که آقای تناولی در مؤسسه ماه مهر کلاس مجسمه برپا کرده‌اند؛ من هم رفتم و ثبت نام کردم و شرکت در این دوره یکی از شانس‌های بزرگ زندگی ام بود. بیشتر کسانی که در این دوره شرکت کرده بودند مجسمه سازی نخوانده بودند و تجربه ساختن حجم نداشتند. از هم دوره‌هایم در این کارگاه می‌توانم به حامد رشتیان، نسترن صفایی، مونا پاد، امیرعلی موسوی زاده اشاره کنم. من در این کارگاه کار کردن با برنز را یاد گرفتم و پس از گذشتن ۱۰ جلسه توانستم چند کار برنزی بسازم. آقای تناولی از مجسمه‌هایی که در این کارگاه خلق شد نمایشگاه ۴۰ سال، ۴۰ هنرمند را در گالری اثر برپا کرد. که واقعاً در نوع خودش اتفاق عجیب و مهمی بود.
او در ادامه درباره تأثیر ارتباطات در روند کاری اش توضیح داد: ارتباطات در دنیای کنونی حرف اول را می‌زند. من با اینکه ارتباطات گسترده و متنوعی دارم اما هرگز نتوانسته‌ام از این روابط به نفع کار شخصی خودم استفاده کنم اما از این ارتباطات همواره به نفع کار گروهی سود برده‌ام.
لاهوتی درباره تجربیاتش برای کار کردن با تکنیک‌های مختلف گفت: با متریال و تکنیک‌های مختلفی کار کرده‌ام و یکی از نقدها به من، این است که هر مجموعه‌ام با مجموعه قبلی ام تفاوت دارد اما خط اتصالی میان این مجموعه‌ها وجود دارد که از نگاه منتقدان و پژوهشگران دور نمانده است. همواره جنبه زیبایی شناسی برایم اهمیت دارد و مفهوم برایم اهمیت ویژه ای دارد. من دوست ندارم مجسمه‌های تلخ و سیاه بسازم هر چند مجسمه‌هایم قابلیت این را دارند که مخاطب را به فکر وا دارند.
وی درباره ادیشن آثارش بیان کرد: زمانی که با چوب مجسمه می‌ساختم ادیشن برایم مهم نبود اما در دوره‌ای ادیشن برایم اهمیت پیدا کرد و تعداد ادیشن مجسمه‌هایم زیاد بود اما مدتی است که نگاه ام به ادیشن تغییر کرد و معتقدم اگر نمی‌خواهی قیمت کارهایت در بازار بشکند نباید ادیشن آثارت زیاد باشد.
این هنرمند مجسمه ساز در پایان درباره فعالیتش در دوران قرنطینه نیز گفت: من در دوران قرنطینه با اینکه نمی‌دانستم پس از کرونا آیا کسی خواهان مجسمه خواهد بود یا نه، تعداد زیادی مجسمه ساختم و اصلاً بیکار نبودم اما متاسف شدم که برخی از همکارانم در این دوران حاضر شدند آثارشان را به نصف قیمت بفروشند. به همین دلیل امیدوارم سایت انجمن مجسمه سازان امکان نمایش و فروش آثار مجسمه سازان را فراهم می‌کرد.